Tραπεζική τοκογλυφία

Πολύ εύστοχη όχι μόνο πολιτικά αλλά και νομικά η αφίσα του Σύριζα, η οποία τοιχοκολλήθηκε έξω από τραπεζικά καταστήματα. Θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα με το ζήτημα σε επόμενες καταχωρήσεις.

Κατάσχεση επιχείρησης

Όταν ο αναγκαστικός πλειστηριασμός επιμέρους περιουσιακών στοιχείων μιας επιχείρησης δεν ευδοκιμεί, λύση σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποτελέσει η κατάσχεση και ο πλειστηριασμός ολόκληρης της επιχείρησης. H κάτωθι απόφαση του Αρείου Πάγου εξετάζει αν είναι δυνατή η κατάσχεση της επιχείρησης ως συνόλου δικαιωμάτων και περιουσιακών στοιχείων. Αν και φαίνεται να κλίνει υπέρ αυτής της δυνατότητας, παράπεμπει το ζήτημα στην Ολομέλεια ως γενικότερου ενδιαφέροντος.

Αριθμός 1323/2007

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Α1΄ Πολιτικό Τμήμα

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές : Δημήτριο Λοβέρδο, Αντιπρόεδρο, Γεώργιο Καλαμίδα, Δημήτριο Κανελλόπουλο, Διονύσιο Γιαννακόπουλο και Ελένη Παναγιωτάκη, Αρεοπαγίτες.

ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 8 Ιανουαρίου 2007, με την παρουσία και της Γραμματέως Ελένης Γιαννέλη, για να δικάσει μεταξύ :

Της αναιρεσείουσας : ......, η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Φώτιο Σαμαρά, χωρίς να καταθέσει προτάσεις.

Του αναιρεσιβλήτου : ......, ο οποίος δεν παραστάθηκε στο ακροατήριο.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 13-5-2003 αίτηση της ήδη αναιρεσείουσας, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αλεξανδρούπολης. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις : 146/2003 οριστική του ίδιου δικαστηρίου και 132/2004 του Τριμελούς Εφετείου Θράκης. Την αναίρεση της τελευταίας αποφάσεως ζητεί η αναιρεσείουσα με την από 21 Ιουνίου 2004 αίτησή της.

Κατά τη συζήτηση της αιτήσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, παραστάθηκε μόνον η αναιρεσείουσα, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Η Εισηγήτρια Αρεοπαγίτης Ελένη Παναγιωτάκη ανέγνωσε την από 18 Δεκεμβρίου 2006 έκθεσή της, με την οποία εισηγήθηκε την παραδοχή του μοναδικού από τον αριθμ. 1 του άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ. λόγου αναιρέσεως. Ο πληρεξούσιος της αναιρεσείουσας ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Ι. Από την προσκομιζόμενη νομίμως, υπ' αριθμ. .... έκθεση επιδόσεως της δικαστικής επιμελήτριας του Πρωτοδικείου Αλεξανδρούπολης ......, προκύπτει ότι με επιμέλεια της αναιρεσείουσας επιδόθηκε στον αναιρεσίβλητο ακριβές αντίγραφο της υπό κρίση αιτήσεως αναιρέσεως, μαζί με τις προσαρτημένες πράξεις καταθέσεως και προσδιορισμού δικασίμου ενώπιον του παρόντος Α' Τμήματος του Αρείου Πάγου για την δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας απόφασης, καθώς και με πρόσκληση προς παράσταση κατ' αυτή. Επομένως πρέπει να προχωρήσει η συζήτηση της αναιρέσεως παρά την απουσία του αναιρεσιβλήτου, που έχει νομίμως κλητευθεί, σύμφωνα με το άρθρο 576 παρ.2 Κ.Πολ.Δ.

ΙΙ.- Η παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου, που προβλέπεται ως λόγος αναιρέσεως κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 1 ΚΠολΔ, είναι δυνατό να έχει ως περιεχόμενο, πλην άλλων, την αιτίαση ότι η αγωγή (ή η αίτηση) επί της οποίας έκρινε σε δεύτερο βαθμό το δικαστήριο που εξέδωσε την προσβαλλόμενη τελεσίδικη απόφαση, απορρίφθηκε ως μη νόμιμη, ενώ θα έπρεπε να γίνει το αντίθετο σύμφωνα με το συγκεκριμένο κανόνα του ουσιαστικού δικαίου [ΟλΑΠ 28/1998]. Εξάλλου, το άρθρο 1022 του ΚΠολΔ, που περιέχεται στο κεφάλαιο για την κατάσχεση ειδικών περιουσιακών στοιχείων, ορίζει, ότι "κατάσχεση μπορεί να γίνει και σε περιουσιακά δικαιώματα εκείνου κατά του οποίου στρέφεται η εκτέλεση, τα οποία δεν μπορούν ν' αποτελέσουν αντικείμενο κατάσχεσης κατά τη διαδικασία των άρθρων 953 παρ. 1 και 2, 982 και 992, ιδίως σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, ευρεσιτεχνίας, εκμετάλλευσης κινηματογραφικών ταινιών, σε απαιτήσεις κατά τρίτων εξαρτώμενες από αντιπαροχή, εφόσον κατά τις διατάξεις του ουσιαστικού δικαίου επιτρέπεται η μεταβίβαση αυτών των δικαιωμάτων". Λόγω της ιδιομορφίας, των, κατά το άρθρο 1022 ΚΠολΔ, περιουσιακών δικαιωμάτων και της εντεύθεν δυσχέρειας υπαγωγής των, καθ` έκαστο, θεμάτων σε κοινούς κανόνες, καθορίσθηκε αφενός μεν το δικαστήριο να διατάσσει την κατάσχεση αυτών, δυνάμενο μάλιστα και να μην επιτρέψει αυτή (άρθ. 1023) αφετέρου δε να ορίζει και τα, κατά την κρίση του, πρόσφορα μέσα για την αξιοποίηση του δικαιώματος (άρθρ. 1024). Επομένως, η επιβολή κατασχέσεως κατά τα άρθρα 1022 επ. ΚΠολΔ προϋποθέτει: 1] περιουσιακό δικαίωμα πέραν των διαλαμβανόμενων στα άρθρα 953 επ. 982 επ. και 992 επ., δεκτικό μεταβιβάσεως και 2] δικαστική απόφαση. Ως περιουσιακό δικαίωμα νοείται το δικαίωμα, το οποίο χωρίς να υπόκειται στην κατάσχεση των άνω άρθρων [κινητών, απαιτήσεων και κινητών σε χέρια τρίτου, ακινήτων, πλοίων κλπ] αποτελεί ή είναι δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο ιδιωτικών συναλλαγών, και ως εκ τούτου έχει χρηματική αξία κατά τις συναλλαγές. Γενικά στη ρύθμιση των άρθρων 1022 επ. υπάγεται οποιοδήποτε περιουσιακής φύσεως δικαίωμα του οφειλέτη, μη υποκείμενο σε κατάσχεση κατά τις άνω διατάξεις. Όπως δε προκύπτει και από τη γραμματική διατύπωση του άρθρου 1022, η αναφορά ορισμένων δικαιωμάτων είναι ενδεικτική, και επομένως και άλλα δικαιώματα μη ρητώς κατονομαζόμενα από το νόμο, είναι δυνατόν να κατασχεθούν κατά το σύστημα των άρθρων 1022 επ., που κατά βάση αναζητούνται στο πλαίσιο του ουσιαστικού δικαίου, το οποίο προσδιορίζει τη φύση, έννοια περιεχόμενο, ιδίως δε την υποκειμενική αλλοίωση [μεταβίβαση] και εξέλιξη του δικαιώματος. Περαιτέρω, η απαγόρευση της μεταβιβάσεως του δικαιώματος πρέπει να προκύπτει από το νόμο ή να είναι συνέπεια του προσωποπαγούς χαρακτήρα του. Η επιχείρηση (ως αντικείμενο δικαίου), σύμφωνα με τον επιστημονικό ορισμό που έχει επικρατήσει, αποτελεί σύνολο ποικίλων ανομοιογενών στοιχείων, πραγμάτων, δικαιωμάτων, άϋλων αγαθών [εμπορική επωνυμία, σήμα, διακριτικά γνωρίσματα], πραγματικών καταστάσεων και σχέσεων προς την αγορά στην οποία δραστηριοποιείται (πελατεία φήμη, θέση καταστήματος, αναπτυξιακές προοπτικές και ελπίδες) το οποίο [σύνολο] τελεί υπό οικονομική οργάνωση και ενότητα που ανήκει σε ορισμένο φορέα. Έτσι η επιχείρηση συνιστά αναμφίβολα μία οικονομική ενότητα, που οργανώνεται στη βάση μιας συγκεκριμένης επιχειρηματικής ιδέας και δραστηριότητας, οι οποίες αποτελούν προϊόν της διανοίας του [φυσικού ή νομικού] επιχειρηματία. Με την έννοια αυτή η επιχείρηση συνιστά αυτή καθαυτή άϋλο αγαθό, που περιλαμβάνει το σύνολο των κατ' ιδίαν εμπραγμάτων, ενοχικών ή άλλων επί αϋλων αγαθών δικαιωμάτων, με τα οποία ο επιχειρηματίας εξουσιάζει καθένα από τα περιουσιακά στοιχεία από τα οποία απαρτίζεται η επιχείρηση, όπως ακίνητα, κινητά, επωνυμία, σήμα, διακριτικά γνωρίσματα. Οι διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας αναγνωρίζουν την αυτοτέλεια και αυθυπαρξία της επιχείρησης ως συνόλου, αφού προβλέπεται η "μεταβίβαση" "εκποίηση" "πώληση" "επιδίκαση" και "αναγκαστική διαχείριση" επιχείρησης (βλ. άρθρα 479, 1624 εδ. 6, ΑΚ 483, 1034 επ. ΚΠολΔ, 18 ΝΔ 3562/56, 46α Ν. 1892/1990, 4 παρ. 2 Ν. 4112/1929, 22, 2239/94, κ.ά). Αποτελεί επομένως η επιχείρηση, ως σύνολο, αντικείμενο δικαιώματος, που είναι α] περιουσιακό, αφού έχει καθ' εαυτό χρηματική αξία, η οποία πολλές φορές υπερβαίνει το σύνολο της αξίας των περιουσιακών δικαιωμάτων και στοιχείων της, ανεξαρτήτως της χρηματικής αξίας καθενός από τα περιουσιακά δικαιώματα και στοιχεία της επιχείρησης και β] μεταβιβάσιμο, αφού όπως από τα προεκτεθέντα προκύπτει επιτρέπεται από τις διατάξεις του ουσιαστικού δικαίου η μεταβίβασή της, η οποία συντελείται δια της μεταβιβάσεως καθενός στοιχείου της. Από τα ανωτέρω και ενόψει του ότι η έννοια του δικαιώματος κατά το άρθρο 1022 ΚΠολΔ, δεν είναι η αυστηρά νομική αλλά περιουσιακή, ώστε να περιλαμβάνονται όχι μόνο τα νομικώς αλλά και τα οικονομικώς αυθύπαρκτα δικαιώματα, ανακύπτει ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος, αν το άϋλο αγαθό της επιχείρησης ως σύνολο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κατασχέσεως ως ειδικό περιουσιακό στοιχείο κατά το άρθρο 1022 ΚΠολΔ, υπό την έννοια ότι η κατάσχεση αυτή θα περιλαμβάνει τα κατ' ιδίαν [εμπράγματα, ενοχικά κλπ.] δικαιώματα, καθώς και τα ιδιαίτερα δικαιώματα επί αϋλων αγαθών [σήματος διακριτικού γνωρίσματος κλπ], εις τρόπον ώστε ο αποκτών δια του πλειστηριασμού να συνεχίζει την επιχείρηση και να καθίσταται δικαιούχος όλων των επί μέρους δικαιωμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση το Εφετείο με την προσβαλλόμενη απόφασή του απέρριψε ως μη νόμιμη, μετ' εξαφάνιση της πρωτόδικης αποφάσεως που είχε κρίνει αντιθέτως, την ένδικη αίτηση της αναιρεσείουσας με την οποία επιδιώκεται, κατ' εφαρμογή του άρθρου 1022 ΚΠολΔ, η παροχή σ' αυτήν της άδειας για την κατάσχεση, ως ειδικού περιουσιακού στοιχείου, της ατομικής επιχειρήσεως του καθού η αίτηση, ήδη αναιρεσιβλήτου, με αντικείμενο την έκδοση καθημερινής εφημερίδας με τον τίτλο ...., και την πώληση της εν λόγω επιχειρήσεως με πλειστηριασμό, προκειμένου να ικανοποιηθεί η περιγραφόμενη στην απόφαση απαίτησή της. Με τον μοναδικό λόγο της αναιρέσεως από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ., η αναιρεσείουσα μέμφεται την προσβαλλόμενη απόφαση για παραβίαση, της άνω διάταξης του άρθρου 1022 ΚΠολΔ. Σύμφωνα με όσα έχουν αναπτυχθεί ανωτέρω πρέπει να παραπεμφθεί η υπόθεση στην τακτική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου [άρθρο 563 παρ.2 β' εδάφ. β' του ΚΠολΔ], αφού κρίνεται ότι δημιουργείται ζήτημα με γενικότερο ενδιαφέρον.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Παραπέμπει στην Τακτική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τον από το άρθρο 559 αριθμ. 1 ΚΠολΔ μοναδικό λόγο της από 21.6.2004 αιτήσεως της ...... για αναίρεση της 132/2004 απόφασης του Εφετείου Θράκης.

H εκλογή Ομπάμα

Μετά την εκλογή Ομπάμα αναρίθμητοι είναι οι έπαινοι στα ΜΜΕ για τον νέο Πρόεδρο (κάτι μου θυμίζει αυτό...) αλλά και για την αμερικανική δημοκρατία, όπου ακόμα και ένας φτωχός μαύρος έχει τη δυνατότητα να φτάσει στο ύπατο αξίωμα... Σας παραθέτω ως παράδειγμα αυτής της λογικής το άρθρο του κ. Γ. Πρετεντέρη στο Βήμα της Πέμπτης, 6 -11-08 :

"Σήμερα, για πρώτη φορά μετά τους Διδύμους Πύργους, είμαστε και πάλι όλοι Αμερικανοί. Είμαστε οι αναρίθμητοι φίλοι μιας μεγάλης χώρας που έδωσε προχθές μαθήματα πολιτικής αλλαγής και κοινωνικής ανοχής. Δεν ξέρω αν ο Μπαράκ Ομπάμα θα αποδειχθεί μεγάλος πρόεδρος. Και, μεταξύ μας, δευτερεύουσα σημασία έχει. Ξέρω, όμως, ότι και μόνο διά της επιλογής του η Αμερική αποδείχθηκε μια μεγάλη χώρα. Ποια άλλη δημοκρατία θα εμπιστευόταν με τέτοιο ενθουσιασμό το ύπατο αξίωμα στον γιο ενός κενυάτη μετανάστη και μιας Αμερικανίδας που εκπατρίστηκε στην Ινδονησία για να ζήσει; Στο έγχρωμο παιδί μιας προβληματικής κοινωνίας που πέρασε από τους ανελέητους δρόμους του Σικάγου και φλέρταρε με το έγκλημα και την ντρόγκα προτού καταλήξει στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου; Ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες; Και σε ποια άλλη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να βαδίσει τον δρόμο του εαυτού του και να χαράξει την πορεία των επιλογών του; Θέλω να ελπίζω ότι η χώρα όπου για να διεκδικήσεις την εξουσία πρέπει να λέγεσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου θα αντιληφθεί την εκλογή του Ομπάμα ως μια ευθεία αμφισβήτηση της δικής της κοινωνικής και πολιτικής υπανάπτυξης...... ......Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τέτοιες στιγμές είναι λυτρωτικό να αισθανόμαστε όλοι Αμερικανοί. Να αποθεώνουμε στο Ντένβερ, να γιορτάζουμε στο Σικάγο, να πανηγυρίζουμε στην Τάιμ Σκουέρ. Να ακούμε τον νέο πρόεδρο να συνδέει ευθέως την εκλογή του με εκείνον τον άλλο γερουσιαστή του Ιλινόι που μετακόμισε στον Λευκό Οίκο, τον Αβραάμ Λίνκολν, υπενθυμίζοντας τη μνημειώδη φράση του από την ομιλία στο Γκέτισμπεργκ: «Για μια κυβέρνηση του λαού από τον λαό και για τον λαό»

Απο τα γραφόμενα, συνάγουμε ότι ο αρθρογράφος θα προτιμούσε να γεννηθεί φτωχός σ' ένα γκέτο της Αμερικής παρά φτωχός σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, όπως π.χ. η Γερμανία, η Σουηδία και η Γαλλία ( "Ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες;"). Διάνα κύριε Πρετεντέρη.... Τι κρίμα που οι φτωχοί της Ευρώπης δεν απολαμβάνουν τις ίδιες ευκαιρίες όπως οι φτωχοί της Αμερικής .... Αποθεώνει περαιτέρω ο συγγραφέας το αμερ. πολίτευμα, γιατί επέτρεψε σ'ενα άνθρωπο ταπεινής καταγωγής να φτάσει στο ύπατο αξίωμα.

Καταρχήν να επισημάνουμε ότι Ομπάμα ποτέ δεν μεγάλωσε στους "ανελέητους δρόμους του Σικάγο" (sic) μηδέ φλέρταρε με την έγκλημα. Αντιθέτως μεγάλωσε σ' ένα μεσοάστικο περιβάλλον και φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά ακόμα και αν ήταν ο γιος των γκέτο, τι σημασία θα είχε; (ο Στάλιν γιος παπουτσή ήταν και ο Χρουστσόφ αγρότη). Γιατί σημασία δεν έχει η ούτε η καταγωγή, ούτε η οικογένεια, ούτε η μόρφωση, ούτε η θρησκεία, ούτε το χρώμα αυτού που εκλέγεται.

Κάθε καθεστώς είναι ικανό να βρίσκει σύμβολα και εικόνες, για να διαιωνίζει και να προωθεί τις πολιτικές επιλογές του. Είναι αλήθεια τόσο αδέσμευτος ο κ. Ομπάμα και γνήσιος εκφραστής της λαϊκής κυριαρχίας, όταν οι ιδιωτικές χορηγίες για την πολιτική του καμπάνια ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο στην Αμερική; Τόσο άδολα οι επιχειρηματικοί κολοσσοί παρείχαν στον κ. Ομπάμα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ; Ποιο θα είναι άραγε το αντικατάλλαγμα από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρος προς αυτές τις επιχειρήσεις; Η αύξηση των μισθών, η καλύτερευση της κοινωνικής ασφάλειας, μεγαλύτεροι φόροι στις επιχείρησεις....;

Aναμφίβολα, η αποχώρηση των νεοοσυντηρητικών είναι θετική εξέλιξη αλλά ως προς τις προσδοκίες για ριζική αλλαγή σ' εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο μόνο η ιστορία θα δείξει αν θα επαληθευτούν. Γι΄αυτό καλύτερα να κρατάμε μικρό καλάθι και να αποφεύγουμε θριαμβολογίες και εγκώμια με λαϊκιστικό και όχι πολιτικό χαρακτήρα.

υ.γ. δείτε το εύστοχο και κριτικό σχόλιο του Στάθη στον Ναυτίλο της 6-11-2008 :

".... Βεβαίως! Με 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια προεκλογική εκστρατεία, όχι απλός συμβολισμός, αλλά σύμβολο σε πλανητικού επιπέδου σώου γίνεσαι! - γίνεσαι

ο μαγικός λαγός που εν μια νυκτί αποκαθιστά το καλό όνομα μιας Δημοκρατίας, που, επί είκοσι χρόνια, σφάζει - ληστεύει - βιάζει ανθρώπους, δένδρα, ύδατα και αέρα.

Ποιοι υποστήριξαν τον Ομπάμα;

Οι θηριώδεις Εταιρείες. Σύμπας ο συντηρητικός Τύπος. Το ισραηλινό λόμπυ - οι πάντες άπαντες ισχυροί, Δυνατοί και βάλε!

Τον υποστήριξε όμως και ο λαός. Βεβαίως. Οπως υποστήριξε και τον Καίσαρα ή τον Χίτλερ! Είναι Χίτλερ ο Ομπάμα; Οχι - τουλάχιστον όχι ακόμα. Ηταν όμως χιτλερικές οι βόμβες του Κλίντον, οι διαταγές της Ωλμπράιτ, όσο χιτλερική ήταν και η προπαγάνδα του Μπους

αυτός ο σάκκος με τα ψέματα ώστε να νομιμοποιηθούν οι εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Διαφέρουν οι θέσεις του Ομπάμα από τις πράξεις των Ρεπουμπλικανών σε αυτούς τους τομείς; Οχι! Ούτε καν με αποκλίσεις. Η θέση του για αποχώρηση απ' το Ιράκ έχει ήδη αρθεί. Η θέση του για «εξαφάνιση» του Ιράν αν χρειασθεί (όπως και της Χίλαρυ Κλίντον) είναι διακηρυγμένη. Οι δεσμεύσεις του Ομπάμα στις γνωστές θέσεις Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών για όλα τα πρώτης γραμμής θέματα είναι φανερές, γνωστές, δεδομένες. Επείσθη ο λαός να τις εγκρίνει; ναι! με το κερασάκι της «αλλαγής».

Εις ουδέν εμφανίστηκε ριζοσπάστης, επαναστάτης, καινοτόμος, μεταρρυθμιστής ο Ομπάμα. Οι θέσεις του για όλα ήταν προσεκτικά λευκές. Υπήρξε το υπόδειγμα του Μίστερ Τίποτα και δόκτορος Κανένα.

Απλώς με τις γενικόλογες κενολογίες για «αλλαγή» ο Ομπάμα εξέφρασε (ή αιχμαλώτισε) τη λαχτάρα του λαού για βελτίωση των πραγμάτων και ως εκ τούτου υπερψηφίστηκε.

Από το σημείο αυτό έως το να εμφανίζουν ορισμένοι τον Ομπάμα ως ρηξικέλευθο πολιτικό η απόσταση είναι μεγάλη.

Αλλο πράγμα η ανάγκη που νοιώθει ο αμερικανικός λαός για ουσιαστικές αλλαγές (ανάγκη που βλέπει με συμπάθεια όλος ο πλανήτης) κι άλλο να εμφανίζεται ο Ομπάμα ως σταυροφόρος αυτής της ανάγκης. Ο Ομπάμα είναι ένας ακόμα «σταυροφόρος χωρίς σταυρό». Κι όλο αυτό

το πλανητικό σώου περί την εκλογή του ένα ακόμα Αρλεκιν για να ξεχαστούμε όλοι για λίγο."

Tα αντίγραφα ποινικού μητρώου

Ένα σύνηθες ερώτημα που υποβάλλεται στους Δικηγόρους είναι τι ακριβώς αναγράφεται στο ποινικό μητρώο και για πόσο καιρό. Επειδή σ' ερώτηση πιάστηκα απροετοίμαστος (υποθέτω και πολλοί συνάδελφοι) ας παρουσιάσουμε συνοπτικά τις σχετικές ρυθμίσεις του ΚΠοινΔ.

Καταρχήν, το ποινικό μητρώο εκδίδεται σε δύο τύπους αντιγράφων : α) το αντίγραφο δικαστικής χρήσης και β) το αντίγραφο γενικής χρήσης (άρθρ. 576).

Το αντίγραφο δικαστικής χρήσης, το οποίο περιέχει όλες τις αμετάκλητες καταδικαστικές αποφάσεις (εκτός βεβαίως από τα πταίσματα), ανεξάρτητα από το πότε τελέστηκαν, χορηγείται μόνο στις εξαιρετικές περιπτώσεις που ορίζει ο ΚποινΔ στο άρθρο 577 (δικαστική χρήση από εισαγγελέα, ανακριτή, επίτροπο στρατοδικ., διευθυντές φυλακών, διορισμό δικαστικών λειτουργών, εκπαιδευτικών, οργάνων των σωμάτων ασφαλείας, εισαγωγή στις σχολές των σωμάτων ασφαλείας ή στις ένοπλες δυνάμεις) και όπου αλλού ορίζεται ειδικότερα από τη νομοθεσία.

Το αντίγραφο γενικής χρήσης, όπως μαρτυρεί και το όνομά του, χορηγείται σε όλες τις περιπτώσεις, εκτός από τις ως άνω εξαιρέσεις. Δεν περιέχει όλες τις καταδικαστικές αποφάσεις, καθώς δεν αναγράφονται τα δελτία που : α) που αναγράφουν χρηματική ποινή ή ποινή φυλάκισης έως έξι μήνες, μετά την πάροδο τριών ετών. β) που αναγράφουν ποινή φυλάκισης πέραν των έξι μηνών ή ποινή περιορισμού σε ψυχιατρικό κατάστημα, μετά την πάροδο οκτώ ετών. γ) που αναγράφουν κάθειρξη, μετά την πάροδο είκοσι ετών.

Σε κάθε περίπτωση, τα δελτία ποινικού μητρώου παύουν να ισχύουν και αποκλείεται η χρησιμοποίησή τους για οποιοδήποτε σκοπό στις ακόλουθες μόνο περιπτώσεις: α) Όταν το πρόσωπο το οποίο αφορά η εγγραφή πεθάνει ή συμπληρώσει το 80ό έτος της ηλικίας του. β) Στις περιπτώσεις δελτίων που αφορούν σωφρονιστικά ή αναμορφωτικά μέτρα, όταν ο ανήλικος συμπληρώσει το 17ο έτος της ηλικίας του. γ) Όταν η απόφαση για την οποία έχει συνταχθεί δελτίο ποινικού μητρώου ακυρωθεί με αμετάκλητη δικαστική απόφαση ή η πράξη αμνηστευθεί ή με ρητή διάταξη μεταγενέστερου νόμου πάψει να είναι αξιόποινη. δ) Αν με την καταδικαστική απόφαση για την οποία έχει συνταχθεί δελτίο ποινικού μητρώου χορηγήθηκε αναστολή εκτέλεσης της ποινής, σύμφωνα με το άρθρο 99 του Ποινικού Κώδικα, μετά την πάροδο πέντε ετών από τη λήξη του χρονικού διαστήματος της αναστολής, εφ' όσον η αναστολή δεν έχει αρθεί η ανακληθεί. ε) Αν το δελτίο έχει συνταχθεί μετά από απόφαση που επιβάλλει σε ανήλικο ποινή περιορισμού σε σωφρονιστικό κατάστημα, πέντε έτη μετά την απότιση της ποινής με οποιοδήποτε τρόπο, εφ' όσον ο ελάχιστος χρόνος περιορισμού που έχει επιβληθεί δεν υπερβαίνει το έτος, και οκτώ έτη αν υπερβαίνει το έτος, εκτός αν στο διάστημα αυτό επέλθει νέα καταδίκη. Σε περίπτωση απόλυσης υπό όρους από το σωφρονιστικό κατάστημα, η πιο πάνω πενταετία ή οκταετία αρχίζει από τη συμπλήρωση του χρόνου δοκιμασίας. στ) Αν με την καταδικαστική απόφαση επιβλήθηκε χρηματική ποινή ή ποινή φυλάκισης μέχρις ένα μήνα, για αδίκημα εκ δόλου ή δύο μήνες για αδίκημα εξ αμελείας, μετά την πάροδο δέκα ετών από την απότιση της ποινής με οποιοδήποτε τρόπο, εφ' όσον ο υπαίτιος δεν έχει καταδικαστεί και πάλι για κακούργημα ή πλημμέλημα.

To Σύνταγμα της Κρητικής Πολιτείας του 1907

Οι φίλοι της ιστορίας του δικαίου μπορούν να μεταφορτώσουν από την ιστοσελίδα: http://anemi.lib.uoc.gr//metadata/9/5/5/attached-metadata-63-0000003/199088.pdf
ολόκληρο το κείμενο του Συντάγματος της Κρητικής Πολιτείας του 1907. Πρόκειται για φιλελεύθερο πολιτειακό κείμενο, το οποίο διαμορφώθηκε υπό την καθοριστική επιρροή του Ελ. Βενιζέλου. Με το Σύνταγμα αυτό, το οποίο αποτελεί αναθεώρηση του πρώτου κρητικού συντάγματος του 1899, καθιερώθηκε η αρχή της δεδηλωμένης και το κοινοβουλευτικό σύστημα καθώς και πλέγμα ατομικών ελευθεριών. Περισσότερες πληροφορίες για τα σύνταγματα της κρητικής πολιτείας μπορείτε να βρείτε σε σχετικό άρθρο του Μ. Τρούλη στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα.

Από την καταβολή στην δόση αντί καταβολής........

Πως αποτυπώνεται η οικονομική κρίση με συμβάσεις και όρους αστικού δικαίου;

Ως εξής: Πληρωμή σε είδος, Δόση αντί καταβολής,Περιοδική καταβολή του τιμήματος, Δόση χάριν καταβολής, Υπόσχεση χάριν καταβολής, Υπερημερία, Συμβάση εξώνησης
Συμβάση ανταλλαγής, Πώληση με παρακράτηση της κυριότητας, Μίσθωση προσοδοφόρου, Δάνεια, Παίγνια και Στοιχήματα, Συμβιβασμός, Ανώνυμα χρεόγραφα, Καταδολίευση δανειστών, Ενέχυρα, Υποθήκες, Καταπιστευτικές μεταβιβάσεις κ.ο.κ.

Ιδίως, κάποιοι συνάδελφοι που αδημονούν ματαίως να πληρωθούν από τους πελάτες τους, καλό θα ήταν να αρχίσουν να σκέφτονται τα δύο πρώτα παραδείγματα. Καμιά φορά, μια 36 lcd tv στο χέρι είναι σαφέστατα καλύτερη επιλογή από μία υψηλότερη αλλά επισφαλή χρηματική απαίτηση....

Im Namen des Staates.... όταν η Δικαιοσύνη γίνεται ο εκδικητικός βραχίονας του Κράτους

Δριμύ κατηγορώ για το Εφετείο Κορυδαλλού
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ / Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Τη «φύση της υπόθεσης» που δικαιολογεί για «λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας» την εκδίκαση στην αίθουσα των Φυλακών Κορυδαλλού των δύο εφέσεων για την αποκαλούμενη «δίκη ΕΛΑ», επικαλέστηκαν χθες πρώτη ημέρα της συνεδρίασης του Πενταμελούς Εφετείου Αθήνας οι δύο εισαγγελείς της έδρας, ως βασικό επιχείρημα της άρνησής τους να εισηγηθούν θετικά στο αίτημα των κατηγορουμένων για διεξαγωγή της διαδικασίας στον «φυσικό της τόπο», στο Εφετείο της Αθήνας...

Το πλήρες κείμενο είναι διαθέσιμο στη διεύθυνση http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=78158208

Διοικητική κράτηση αλλοδαπών σε περιπτώσεις μη εφικτής απέλασης

Με βάση το νόμο 3386/2005, η συντριπτική πλειοψηφία των αλλοδαπών που βρίσκονται παράνομα στη χώρα, κρινόμενοι ως ύποπτοι φυγής ή ως "επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη" (sic), κρατούνται διοικητικώς (μέγιστη διάρκεια κράτησης 3 μήνες), ώστε να εξασφαλιστεί η πραγματοποίηση της απέλασής τους. Η κράτηση λαμβάνει κυρίως χώρα στα κατά τόπους αστυνομικά κρατητήρια, χώροι ακατάλληλοι ακόμα και για την κράτηση των υπόπτων τέλεσης αυτόφωρου εγκλήματος, πόσω δε μάλλον για διοικητικούς κρατούμενους, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα προαυλισμού και σε πολλές περιπτώσεις ούτε φυσικός φωτισμός. Φανταστείται δηλαδή έναν άνθρωπο να κρατείται επί τρίμηνο μέσα σ'ένα ανήλιαγο και υπόγειο κελί χωρίς να προαυλίζεται.....Είμαι σίγουρος ότι πολλοί 'πολιτισμένοι' συμπολίτες μας δεν θα ανέχονταν τέτοιες συνθήκες ούτε καν για το σκύλο τους (για τους αλλοδαπούς ωστόσο τέτοιες έγνοιες μας είναι περιττές....)

Η στέρηση της ελευθερίας μέσω της διοικητικής κράτησης, κατά το άρθρο 76 του ν.3386/2005, δικαιολογείται μόνο για την πραγματοποίηση της απέλασης. Η ratio του σχετικού μέτρου συνίσταται αποκλειστικά και μόνο στην διασφάλιση της εκτέλεσης του σχετικού διοικητικού μέτρου, όταν ο αλλοδαπός κρίνεται ως ύποπτος φυγής ή επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη. Εφόσον, είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι η απέλαση δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί εντός της τασσόμενης από το νόμο διάρκειας της κράτησης, τότε η επιβολή της συνιστά καταστρατήγηση της σχετικής διάταξης. Όπως επισημαίνει και ο Συνήγορος του Πολίτη σε πόρισμα του με θέμα τις διαδοχικές απελάσεις αλλοδαπών «η κράτηση του αλλοδαπού δικαιολογείται μόνο για την υλοποίηση της απέλασης »

Επιχείρημα δε υπέρ της άρσης της κράτησης σε περίπτωση ανέφικτης απέλασης αντλείται και από την σχετική ρύθμιση ως προς τις δικαστικές απελάσεις. Στο άρθρο 99 παρ. 5 Π.Κ. ορίζεται ότι σε περίπτωση ανέφικτης δικαστικής απέλασης, η εκτελεστότητα της απέλασης αναστέλλεται με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου. Μάλιστα, η αναστολή αυτή είναι υποχρεωτική για το αρμόδιο προς τούτο Δικαστήριο, η διακριτική ευχέρεια του οποίου εξαντλείται μόνο στην διαπίστωση του ανέφικτου της απέλασης. Η διάταξη αυτή τέθηκε με τον ν.3090/2002 για να αντιμετωπιστεί το δικαιϊκά απάραδεκτο φαινόμενο της κράτησης αλλοδαπών, των οποίων η απέλαση είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι είναι ανέφικτη. Η ρύθμιση δε αυτή επιβεβαιώνει ότι η κράτηση δικαιολογείται μόνο για την πραγματοποίηση της απέλασης και, εφόσον η τελευταία είναι ανέφικτη, τότε η κράτηση θα πρέπει να αίρεται. Οποιαδήποτε αντίθετη παραδοχή στην διοικητική διαδικασία, θα οδηγούσε σε αξιολογική αντίφαση της ελληνικής νομοθεσίας.

Εξάλλου, στο άρθρο 78 του ν.3386/2005 ορίζεται ότι η εκτέλεση της απόφασης απέλασης αναστέλλεται με απόφαση του Υπουργού Δημοσίας Τάξης ή του εξουσιοδοτημένου προς τούτου οργάνου, εφόσον δεν είναι εφικτή η άμεση απέλαση του Αλλοδαπού. Η ρύθμιση αυτή επιβεβαιώνει τα προαναφερόμενα. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, η εκτελεστότητα της απέλασης και συνεπώς η κράτηση δεν δικαιολογούνται όταν δεν είναι εφικτή η άμεση πραγματοποίηση της απέλασης. Θεμελιώνεται έτσι ιδιαίτερη διακριτική ευχέρεια για το διοικητικό όργανο να αναστείλει την απόφαση απέλασης και κατ’ επέκταση την κράτηση. Ταυτόχρονα, όμως, εισάγεται και κατευθυντήρια γραμμή και για τον διοικητικό δικαστή, όταν αυτός αποφαίνεται επί αντιρρήσεων κατά της κράτησης, καθώς θα αποτελούσε σχήμα οξύμωρο να γίνεται δεκτή διαφορετική έννομη συνέπεια μόνο με βάση το γεγονός ότι στη μία περίπτωση η απόφαση λαμβάνεται από όργανο της διοίκησης και στην άλλη από την διοικητική δικαιοσύνη

Ως προς την άρση της κράτησης σε περίπτωση ανέφικτης απέλασης, η νομολογία των ελληνικών διοικητικών δικαστηρίων έχει ήδη αποφανθεί θετικά. Οι 908/2002 και 3546/2003 Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών έχουν αποδεχτεί αντιρρήσεις κατά της κράτησης αλλοδαπών, των οποίων ο επαναπατρισμός δεν ήταν εφικτός στο άμεσο μέλλον. Μάλιστα στη δεύτερη περίπτωση, η άρση της κράτησης έγινε χωρίς προθεσμία προς αναχώρηση, όπως αυτό είναι λογικό (Βλ. σχετ. Πουλαράκης Ευστ. / Ψωμιάδη Ελ. Δίκαιο Αλλοδαπών, εκδ. Νομ. Βιβλιοθήκη 2007, σελ. 626)

Σύμφωνα λοιπόν με τα προαναφερθέντα, η βεβαιωμένη από την Αστυνομία αδυναμία πραγματοποίησής της απέλασης, συνιστά τη συνέχιση της κρατήσης παράνομη και αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας, στα άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 3 Συντάγματος καθώς και στο άρθρο 3 ΕΣΔΑ. (απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση). Είναι δε γεγονός γνωστό σε όλους ότι οι περισσότεροι υπήκοοι αφρικανικών χωρών δεν είναι δυνατόν να απελαθούν, με αποτέλεσμα να κρατούνται επί τριμήνου και ανευ λόγου σε ανήλια και υπόγεια κελιά κάτω από άθλιες συνθήκες, μόνο και μόνο για να εξέλθουν μετά την παρέλευση του τριμήνου, πρακτική παράνομη, απάνθρωπη και εξευτελιστική, η οποία αναιρεί κάθε έννοια δικαιοσύνης και λογικής. Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται όχι για να απελαθούν αλλά κρατούνται μόνο για κρατούνται!

Περί ευθύνης υπουργών (alias: Το ακαταδίωκτο των υπουργών)

Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, σας παραθέτω ένα σύντομο απόσπασμα από άρθρο του Ι. Βαρβιτσιώτη στο Βήμα σχετικά με την ευθύνη των υπουργών στο ελληνικό δίκαιο. Ο τ. υπουργός στηλιτεύει το ισχύον συνταγματικό (όπως αυτό προέκυψε μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001) και νομοθετικό πλαίσιο (ν.3126/2003) και επικρίνει την κυβερνητική παράταξη, επειδή παρέλειψε να περιλάβει στις αναθεωρητέες διατάξεις και το άρθρο 86 του Συντάγματος, ιδίως όσον αφορά την παραγραφή, τους συμμετόχους, τη δίωξη και τη δυνατότητα ανάκλησής της, καθώς και τη σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου.
Ιδού ένα σύντομο απόσπασμα σχετικά με την παραγραφή :

"Το πλέον όμως σκανδαλώδες είναι το προτελευταίο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρου 86Σ, σύμφωνα με το οποίο «η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της (να συστήσει δηλαδή επιτροπή και να ασκήσει δίωξη) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Με τη διάταξη αυτή η ατιμωρησία καθίσταται σχεδόν βεβαία για τα αδικήματα που τελέστηκαν κατά την τελευταία σύνοδο της προηγούμενης βουλευτικής περιόδου εφόσον το ίδιο κόμμα κερδίσει τις εκλογές. H προθεσμία αυτή είναι προφανές ότι είναι ασφυκτική και οδηγεί στην εξάλειψη του αξιόποινου των πράξεων μέσα σε ελάχιστα χρόνια από την τέλεσή τους.

Αλλά και ο εκδοθείς κατ' επιταγήν του Συντάγματος σχετικός νόμος περί ευθύνης υπουργών (N. 3126/2003) προβλέπει (άρθρο 3) ότι οι αξιόποινες πράξεις των υπουργών (πλημμελήματα, κακουργήματα) παραγράφονται με τη συμπλήρωση 5 ετών από την ημέρα που τελέστηκαν".

Aξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γ. Σανιδάς, σε πρόσφατη εισήγησή του στην Ολομέλεια του ΑΠ (υπόθεση της Δ.Ε.Κ.Α) είχε προτείνει να κηρυχθούν αντισυνταγματικές οι διατάξεις του ν.3126/2003, επειδή ήταν αντίθετες με τη συνταγματική αρχή της ισότητας. Χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ότι (πηγή Ελευθεροτυπία):

«Οταν η παραβίαση των υπηρεσιακών υποχρεώσεων από τους απλούς υπαλλήλους του κράτους στοιχειοθετεί εγκλήματα τα οποία τιμωρούνται με αυστηρότατες ποινές και όταν με ειδικό νόμο (ν. 1608/1950) θεσπίστηκαν αυστηρότατες ποινές για τους καταχραστές του Δημοσίου, εν όψει δε των ποινών ισχύει και μεγαλύτερος χρόνος παραγραφής, θα ήταν παράδοξο και παράλογο να μην υφίσταται όχι μόνον αλώβητος και από απόψεως παραγραφής αλλά και αυξημένη ποινική ευθύνη για τους υπουργούς, όντας άμεσα όργανα του κράτους και φορείς μιας εκ των τριών λειτουργιών.....γιατί ο απλός πολίτης μπορεί και πρέπει να τελεί επί πολλά έτη υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας ποινικής δίκης και δεν μπορεί και δεν πρέπει να τελεί ένας υπουργός;»
Kαι κατέληξε καλώντας την Ολομέλεια να γράψει ιστορία με την απόφασή της!

Από την de facto στην de lege διαφθορά

Mala lex, sed lex...
Μέσα στην μιντιατική βουή της σκανδαλολογίας, το πλέον λυπηρό φαινόμενο που περνάει απαρατήρητο από τα ΜΜΕ - ακούσια άραγε;- είναι ότι η διαφθορά εκτός από μια πραγματική κατάσταση γίνεται πλέον και θεσμική και αποτυπώνεται μέσα στους νόμους, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται η λειτουργία των θεσμών και κατά συνέπεια το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Ως προς αυτό, αν και τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα, θα σας αναφέρω ενδεικτικά τα εξής, τα οποία σχετίζονται και με την επικαιρότητα:
-Τι μπορεί να πει κανείς για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών (ν.3126/2003), ο οποίος θέσπισε ειδική παραγραφή 5 ετών . Το άκρον άωτον της επαισχυντίας, καθώς κακουργηματικές πράξεις ισόβιας κάθειρξης παραγράφονται μετά από 5 έτη, επειδή ο εγκληματίας είναι υπουργός (το αντίθετο θα έπρεπε να ισχύει και να υπάρχει απαράγραπτο, καθόσον ο υπουργός εκλέγεται ως εγγυητής του δημόσιου συμφέροντος).
-Τι να πει κανείς για την τροπολογία του κύριου Χατζηγάκη, μαχαιριά στο αυτοδιοίκητο των δικαστηρίων, με την οποία η επιλογή των προϊσταμένων των δικαστηρίων ανατέθηκε σε δικαστικό συμβούλιο του Αρείου Πάγου; Αφού από χρόνια η εκτελεστική εξουσία είχε καπελώσει τα ανώτατα δικαστήρια με τ0ν ex decreto διορισμό της ηγεσίας τους, τώρα "βάζει χέρι" σε όλες τις δικαιοδοτικές βαθμίδες, ώστε οι εντεταλμένοι τους αρεοπαγίτες να διορίζουν αυτοί τους προϊστάμενους των κατώτερων βαθμίδων και ίσως να τους εντέλουν επ'ονόματι της πολιτικής εξουσίας που διόρισε τους ιδίους...

Τα δύο αυτά νομοθετήματα έχουν ιδιαίτερη και σαφή σχέση με το σκάνδαλο των ημερών, δηλαδή και με την παραίτηση των δύο εξαίρετων δικαστικών αλλά και με την συζήτηση για τον σχηματισμό προανακριτικής ενόψει του κινδύνου παραγραφής (είναι δε τόσο τραγελαφική η κατάσταση, καθώς το νομοθετήσαν, Πα.Σο.Κ. τον επαίσχυντο νόμο περί παραγραφής, πράττει τώρα τα μάλα , ώστε να αποφευχθεί αυτή).

Και δυστυχώς οι πολίτες συνεχίζουν να αγνοούν την πτυχή αυτή του προβλήματος, ότι δηλαδή εκτός από σάπιους πολιτικούς αποκτήσαμε και σάπια νομοθετήματα και εκφυλισμένους θεσμούς...