To Σύνταγμα της Κρητικής Πολιτείας του 1907

Οι φίλοι της ιστορίας του δικαίου μπορούν να μεταφορτώσουν από την ιστοσελίδα: http://anemi.lib.uoc.gr//metadata/9/5/5/attached-metadata-63-0000003/199088.pdf
ολόκληρο το κείμενο του Συντάγματος της Κρητικής Πολιτείας του 1907. Πρόκειται για φιλελεύθερο πολιτειακό κείμενο, το οποίο διαμορφώθηκε υπό την καθοριστική επιρροή του Ελ. Βενιζέλου. Με το Σύνταγμα αυτό, το οποίο αποτελεί αναθεώρηση του πρώτου κρητικού συντάγματος του 1899, καθιερώθηκε η αρχή της δεδηλωμένης και το κοινοβουλευτικό σύστημα καθώς και πλέγμα ατομικών ελευθεριών. Περισσότερες πληροφορίες για τα σύνταγματα της κρητικής πολιτείας μπορείτε να βρείτε σε σχετικό άρθρο του Μ. Τρούλη στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα.

Από την καταβολή στην δόση αντί καταβολής........

Πως αποτυπώνεται η οικονομική κρίση με συμβάσεις και όρους αστικού δικαίου;

Ως εξής: Πληρωμή σε είδος, Δόση αντί καταβολής,Περιοδική καταβολή του τιμήματος, Δόση χάριν καταβολής, Υπόσχεση χάριν καταβολής, Υπερημερία, Συμβάση εξώνησης
Συμβάση ανταλλαγής, Πώληση με παρακράτηση της κυριότητας, Μίσθωση προσοδοφόρου, Δάνεια, Παίγνια και Στοιχήματα, Συμβιβασμός, Ανώνυμα χρεόγραφα, Καταδολίευση δανειστών, Ενέχυρα, Υποθήκες, Καταπιστευτικές μεταβιβάσεις κ.ο.κ.

Ιδίως, κάποιοι συνάδελφοι που αδημονούν ματαίως να πληρωθούν από τους πελάτες τους, καλό θα ήταν να αρχίσουν να σκέφτονται τα δύο πρώτα παραδείγματα. Καμιά φορά, μια 36 lcd tv στο χέρι είναι σαφέστατα καλύτερη επιλογή από μία υψηλότερη αλλά επισφαλή χρηματική απαίτηση....

Im Namen des Staates.... όταν η Δικαιοσύνη γίνεται ο εκδικητικός βραχίονας του Κράτους

Δριμύ κατηγορώ για το Εφετείο Κορυδαλλού
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ / Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Τη «φύση της υπόθεσης» που δικαιολογεί για «λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας» την εκδίκαση στην αίθουσα των Φυλακών Κορυδαλλού των δύο εφέσεων για την αποκαλούμενη «δίκη ΕΛΑ», επικαλέστηκαν χθες πρώτη ημέρα της συνεδρίασης του Πενταμελούς Εφετείου Αθήνας οι δύο εισαγγελείς της έδρας, ως βασικό επιχείρημα της άρνησής τους να εισηγηθούν θετικά στο αίτημα των κατηγορουμένων για διεξαγωγή της διαδικασίας στον «φυσικό της τόπο», στο Εφετείο της Αθήνας...

Το πλήρες κείμενο είναι διαθέσιμο στη διεύθυνση http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=78158208

Διοικητική κράτηση αλλοδαπών σε περιπτώσεις μη εφικτής απέλασης

Με βάση το νόμο 3386/2005, η συντριπτική πλειοψηφία των αλλοδαπών που βρίσκονται παράνομα στη χώρα, κρινόμενοι ως ύποπτοι φυγής ή ως "επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη" (sic), κρατούνται διοικητικώς (μέγιστη διάρκεια κράτησης 3 μήνες), ώστε να εξασφαλιστεί η πραγματοποίηση της απέλασής τους. Η κράτηση λαμβάνει κυρίως χώρα στα κατά τόπους αστυνομικά κρατητήρια, χώροι ακατάλληλοι ακόμα και για την κράτηση των υπόπτων τέλεσης αυτόφωρου εγκλήματος, πόσω δε μάλλον για διοικητικούς κρατούμενους, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα προαυλισμού και σε πολλές περιπτώσεις ούτε φυσικός φωτισμός. Φανταστείται δηλαδή έναν άνθρωπο να κρατείται επί τρίμηνο μέσα σ'ένα ανήλιαγο και υπόγειο κελί χωρίς να προαυλίζεται.....Είμαι σίγουρος ότι πολλοί 'πολιτισμένοι' συμπολίτες μας δεν θα ανέχονταν τέτοιες συνθήκες ούτε καν για το σκύλο τους (για τους αλλοδαπούς ωστόσο τέτοιες έγνοιες μας είναι περιττές....)

Η στέρηση της ελευθερίας μέσω της διοικητικής κράτησης, κατά το άρθρο 76 του ν.3386/2005, δικαιολογείται μόνο για την πραγματοποίηση της απέλασης. Η ratio του σχετικού μέτρου συνίσταται αποκλειστικά και μόνο στην διασφάλιση της εκτέλεσης του σχετικού διοικητικού μέτρου, όταν ο αλλοδαπός κρίνεται ως ύποπτος φυγής ή επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη. Εφόσον, είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι η απέλαση δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί εντός της τασσόμενης από το νόμο διάρκειας της κράτησης, τότε η επιβολή της συνιστά καταστρατήγηση της σχετικής διάταξης. Όπως επισημαίνει και ο Συνήγορος του Πολίτη σε πόρισμα του με θέμα τις διαδοχικές απελάσεις αλλοδαπών «η κράτηση του αλλοδαπού δικαιολογείται μόνο για την υλοποίηση της απέλασης »

Επιχείρημα δε υπέρ της άρσης της κράτησης σε περίπτωση ανέφικτης απέλασης αντλείται και από την σχετική ρύθμιση ως προς τις δικαστικές απελάσεις. Στο άρθρο 99 παρ. 5 Π.Κ. ορίζεται ότι σε περίπτωση ανέφικτης δικαστικής απέλασης, η εκτελεστότητα της απέλασης αναστέλλεται με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου. Μάλιστα, η αναστολή αυτή είναι υποχρεωτική για το αρμόδιο προς τούτο Δικαστήριο, η διακριτική ευχέρεια του οποίου εξαντλείται μόνο στην διαπίστωση του ανέφικτου της απέλασης. Η διάταξη αυτή τέθηκε με τον ν.3090/2002 για να αντιμετωπιστεί το δικαιϊκά απάραδεκτο φαινόμενο της κράτησης αλλοδαπών, των οποίων η απέλαση είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι είναι ανέφικτη. Η ρύθμιση δε αυτή επιβεβαιώνει ότι η κράτηση δικαιολογείται μόνο για την πραγματοποίηση της απέλασης και, εφόσον η τελευταία είναι ανέφικτη, τότε η κράτηση θα πρέπει να αίρεται. Οποιαδήποτε αντίθετη παραδοχή στην διοικητική διαδικασία, θα οδηγούσε σε αξιολογική αντίφαση της ελληνικής νομοθεσίας.

Εξάλλου, στο άρθρο 78 του ν.3386/2005 ορίζεται ότι η εκτέλεση της απόφασης απέλασης αναστέλλεται με απόφαση του Υπουργού Δημοσίας Τάξης ή του εξουσιοδοτημένου προς τούτου οργάνου, εφόσον δεν είναι εφικτή η άμεση απέλαση του Αλλοδαπού. Η ρύθμιση αυτή επιβεβαιώνει τα προαναφερόμενα. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, η εκτελεστότητα της απέλασης και συνεπώς η κράτηση δεν δικαιολογούνται όταν δεν είναι εφικτή η άμεση πραγματοποίηση της απέλασης. Θεμελιώνεται έτσι ιδιαίτερη διακριτική ευχέρεια για το διοικητικό όργανο να αναστείλει την απόφαση απέλασης και κατ’ επέκταση την κράτηση. Ταυτόχρονα, όμως, εισάγεται και κατευθυντήρια γραμμή και για τον διοικητικό δικαστή, όταν αυτός αποφαίνεται επί αντιρρήσεων κατά της κράτησης, καθώς θα αποτελούσε σχήμα οξύμωρο να γίνεται δεκτή διαφορετική έννομη συνέπεια μόνο με βάση το γεγονός ότι στη μία περίπτωση η απόφαση λαμβάνεται από όργανο της διοίκησης και στην άλλη από την διοικητική δικαιοσύνη

Ως προς την άρση της κράτησης σε περίπτωση ανέφικτης απέλασης, η νομολογία των ελληνικών διοικητικών δικαστηρίων έχει ήδη αποφανθεί θετικά. Οι 908/2002 και 3546/2003 Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών έχουν αποδεχτεί αντιρρήσεις κατά της κράτησης αλλοδαπών, των οποίων ο επαναπατρισμός δεν ήταν εφικτός στο άμεσο μέλλον. Μάλιστα στη δεύτερη περίπτωση, η άρση της κράτησης έγινε χωρίς προθεσμία προς αναχώρηση, όπως αυτό είναι λογικό (Βλ. σχετ. Πουλαράκης Ευστ. / Ψωμιάδη Ελ. Δίκαιο Αλλοδαπών, εκδ. Νομ. Βιβλιοθήκη 2007, σελ. 626)

Σύμφωνα λοιπόν με τα προαναφερθέντα, η βεβαιωμένη από την Αστυνομία αδυναμία πραγματοποίησής της απέλασης, συνιστά τη συνέχιση της κρατήσης παράνομη και αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας, στα άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 3 Συντάγματος καθώς και στο άρθρο 3 ΕΣΔΑ. (απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση). Είναι δε γεγονός γνωστό σε όλους ότι οι περισσότεροι υπήκοοι αφρικανικών χωρών δεν είναι δυνατόν να απελαθούν, με αποτέλεσμα να κρατούνται επί τριμήνου και ανευ λόγου σε ανήλια και υπόγεια κελιά κάτω από άθλιες συνθήκες, μόνο και μόνο για να εξέλθουν μετά την παρέλευση του τριμήνου, πρακτική παράνομη, απάνθρωπη και εξευτελιστική, η οποία αναιρεί κάθε έννοια δικαιοσύνης και λογικής. Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται όχι για να απελαθούν αλλά κρατούνται μόνο για κρατούνται!

Περί ευθύνης υπουργών (alias: Το ακαταδίωκτο των υπουργών)

Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, σας παραθέτω ένα σύντομο απόσπασμα από άρθρο του Ι. Βαρβιτσιώτη στο Βήμα σχετικά με την ευθύνη των υπουργών στο ελληνικό δίκαιο. Ο τ. υπουργός στηλιτεύει το ισχύον συνταγματικό (όπως αυτό προέκυψε μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001) και νομοθετικό πλαίσιο (ν.3126/2003) και επικρίνει την κυβερνητική παράταξη, επειδή παρέλειψε να περιλάβει στις αναθεωρητέες διατάξεις και το άρθρο 86 του Συντάγματος, ιδίως όσον αφορά την παραγραφή, τους συμμετόχους, τη δίωξη και τη δυνατότητα ανάκλησής της, καθώς και τη σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου.
Ιδού ένα σύντομο απόσπασμα σχετικά με την παραγραφή :

"Το πλέον όμως σκανδαλώδες είναι το προτελευταίο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρου 86Σ, σύμφωνα με το οποίο «η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της (να συστήσει δηλαδή επιτροπή και να ασκήσει δίωξη) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Με τη διάταξη αυτή η ατιμωρησία καθίσταται σχεδόν βεβαία για τα αδικήματα που τελέστηκαν κατά την τελευταία σύνοδο της προηγούμενης βουλευτικής περιόδου εφόσον το ίδιο κόμμα κερδίσει τις εκλογές. H προθεσμία αυτή είναι προφανές ότι είναι ασφυκτική και οδηγεί στην εξάλειψη του αξιόποινου των πράξεων μέσα σε ελάχιστα χρόνια από την τέλεσή τους.

Αλλά και ο εκδοθείς κατ' επιταγήν του Συντάγματος σχετικός νόμος περί ευθύνης υπουργών (N. 3126/2003) προβλέπει (άρθρο 3) ότι οι αξιόποινες πράξεις των υπουργών (πλημμελήματα, κακουργήματα) παραγράφονται με τη συμπλήρωση 5 ετών από την ημέρα που τελέστηκαν".

Aξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γ. Σανιδάς, σε πρόσφατη εισήγησή του στην Ολομέλεια του ΑΠ (υπόθεση της Δ.Ε.Κ.Α) είχε προτείνει να κηρυχθούν αντισυνταγματικές οι διατάξεις του ν.3126/2003, επειδή ήταν αντίθετες με τη συνταγματική αρχή της ισότητας. Χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ότι (πηγή Ελευθεροτυπία):

«Οταν η παραβίαση των υπηρεσιακών υποχρεώσεων από τους απλούς υπαλλήλους του κράτους στοιχειοθετεί εγκλήματα τα οποία τιμωρούνται με αυστηρότατες ποινές και όταν με ειδικό νόμο (ν. 1608/1950) θεσπίστηκαν αυστηρότατες ποινές για τους καταχραστές του Δημοσίου, εν όψει δε των ποινών ισχύει και μεγαλύτερος χρόνος παραγραφής, θα ήταν παράδοξο και παράλογο να μην υφίσταται όχι μόνον αλώβητος και από απόψεως παραγραφής αλλά και αυξημένη ποινική ευθύνη για τους υπουργούς, όντας άμεσα όργανα του κράτους και φορείς μιας εκ των τριών λειτουργιών.....γιατί ο απλός πολίτης μπορεί και πρέπει να τελεί επί πολλά έτη υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας ποινικής δίκης και δεν μπορεί και δεν πρέπει να τελεί ένας υπουργός;»
Kαι κατέληξε καλώντας την Ολομέλεια να γράψει ιστορία με την απόφασή της!

Από την de facto στην de lege διαφθορά

Mala lex, sed lex...
Μέσα στην μιντιατική βουή της σκανδαλολογίας, το πλέον λυπηρό φαινόμενο που περνάει απαρατήρητο από τα ΜΜΕ - ακούσια άραγε;- είναι ότι η διαφθορά εκτός από μια πραγματική κατάσταση γίνεται πλέον και θεσμική και αποτυπώνεται μέσα στους νόμους, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται η λειτουργία των θεσμών και κατά συνέπεια το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Ως προς αυτό, αν και τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα, θα σας αναφέρω ενδεικτικά τα εξής, τα οποία σχετίζονται και με την επικαιρότητα:
-Τι μπορεί να πει κανείς για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών (ν.3126/2003), ο οποίος θέσπισε ειδική παραγραφή 5 ετών . Το άκρον άωτον της επαισχυντίας, καθώς κακουργηματικές πράξεις ισόβιας κάθειρξης παραγράφονται μετά από 5 έτη, επειδή ο εγκληματίας είναι υπουργός (το αντίθετο θα έπρεπε να ισχύει και να υπάρχει απαράγραπτο, καθόσον ο υπουργός εκλέγεται ως εγγυητής του δημόσιου συμφέροντος).
-Τι να πει κανείς για την τροπολογία του κύριου Χατζηγάκη, μαχαιριά στο αυτοδιοίκητο των δικαστηρίων, με την οποία η επιλογή των προϊσταμένων των δικαστηρίων ανατέθηκε σε δικαστικό συμβούλιο του Αρείου Πάγου; Αφού από χρόνια η εκτελεστική εξουσία είχε καπελώσει τα ανώτατα δικαστήρια με τ0ν ex decreto διορισμό της ηγεσίας τους, τώρα "βάζει χέρι" σε όλες τις δικαιοδοτικές βαθμίδες, ώστε οι εντεταλμένοι τους αρεοπαγίτες να διορίζουν αυτοί τους προϊστάμενους των κατώτερων βαθμίδων και ίσως να τους εντέλουν επ'ονόματι της πολιτικής εξουσίας που διόρισε τους ιδίους...

Τα δύο αυτά νομοθετήματα έχουν ιδιαίτερη και σαφή σχέση με το σκάνδαλο των ημερών, δηλαδή και με την παραίτηση των δύο εξαίρετων δικαστικών αλλά και με την συζήτηση για τον σχηματισμό προανακριτικής ενόψει του κινδύνου παραγραφής (είναι δε τόσο τραγελαφική η κατάσταση, καθώς το νομοθετήσαν, Πα.Σο.Κ. τον επαίσχυντο νόμο περί παραγραφής, πράττει τώρα τα μάλα , ώστε να αποφευχθεί αυτή).

Και δυστυχώς οι πολίτες συνεχίζουν να αγνοούν την πτυχή αυτή του προβλήματος, ότι δηλαδή εκτός από σάπιους πολιτικούς αποκτήσαμε και σάπια νομοθετήματα και εκφυλισμένους θεσμούς...