H εκλογή Ομπάμα

Μετά την εκλογή Ομπάμα αναρίθμητοι είναι οι έπαινοι στα ΜΜΕ για τον νέο Πρόεδρο (κάτι μου θυμίζει αυτό...) αλλά και για την αμερικανική δημοκρατία, όπου ακόμα και ένας φτωχός μαύρος έχει τη δυνατότητα να φτάσει στο ύπατο αξίωμα... Σας παραθέτω ως παράδειγμα αυτής της λογικής το άρθρο του κ. Γ. Πρετεντέρη στο Βήμα της Πέμπτης, 6 -11-08 :

"Σήμερα, για πρώτη φορά μετά τους Διδύμους Πύργους, είμαστε και πάλι όλοι Αμερικανοί. Είμαστε οι αναρίθμητοι φίλοι μιας μεγάλης χώρας που έδωσε προχθές μαθήματα πολιτικής αλλαγής και κοινωνικής ανοχής. Δεν ξέρω αν ο Μπαράκ Ομπάμα θα αποδειχθεί μεγάλος πρόεδρος. Και, μεταξύ μας, δευτερεύουσα σημασία έχει. Ξέρω, όμως, ότι και μόνο διά της επιλογής του η Αμερική αποδείχθηκε μια μεγάλη χώρα. Ποια άλλη δημοκρατία θα εμπιστευόταν με τέτοιο ενθουσιασμό το ύπατο αξίωμα στον γιο ενός κενυάτη μετανάστη και μιας Αμερικανίδας που εκπατρίστηκε στην Ινδονησία για να ζήσει; Στο έγχρωμο παιδί μιας προβληματικής κοινωνίας που πέρασε από τους ανελέητους δρόμους του Σικάγου και φλέρταρε με το έγκλημα και την ντρόγκα προτού καταλήξει στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου; Ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες; Και σε ποια άλλη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να βαδίσει τον δρόμο του εαυτού του και να χαράξει την πορεία των επιλογών του; Θέλω να ελπίζω ότι η χώρα όπου για να διεκδικήσεις την εξουσία πρέπει να λέγεσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου θα αντιληφθεί την εκλογή του Ομπάμα ως μια ευθεία αμφισβήτηση της δικής της κοινωνικής και πολιτικής υπανάπτυξης...... ......Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τέτοιες στιγμές είναι λυτρωτικό να αισθανόμαστε όλοι Αμερικανοί. Να αποθεώνουμε στο Ντένβερ, να γιορτάζουμε στο Σικάγο, να πανηγυρίζουμε στην Τάιμ Σκουέρ. Να ακούμε τον νέο πρόεδρο να συνδέει ευθέως την εκλογή του με εκείνον τον άλλο γερουσιαστή του Ιλινόι που μετακόμισε στον Λευκό Οίκο, τον Αβραάμ Λίνκολν, υπενθυμίζοντας τη μνημειώδη φράση του από την ομιλία στο Γκέτισμπεργκ: «Για μια κυβέρνηση του λαού από τον λαό και για τον λαό»

Απο τα γραφόμενα, συνάγουμε ότι ο αρθρογράφος θα προτιμούσε να γεννηθεί φτωχός σ' ένα γκέτο της Αμερικής παρά φτωχός σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, όπως π.χ. η Γερμανία, η Σουηδία και η Γαλλία ( "Ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες;"). Διάνα κύριε Πρετεντέρη.... Τι κρίμα που οι φτωχοί της Ευρώπης δεν απολαμβάνουν τις ίδιες ευκαιρίες όπως οι φτωχοί της Αμερικής .... Αποθεώνει περαιτέρω ο συγγραφέας το αμερ. πολίτευμα, γιατί επέτρεψε σ'ενα άνθρωπο ταπεινής καταγωγής να φτάσει στο ύπατο αξίωμα.

Καταρχήν να επισημάνουμε ότι Ομπάμα ποτέ δεν μεγάλωσε στους "ανελέητους δρόμους του Σικάγο" (sic) μηδέ φλέρταρε με την έγκλημα. Αντιθέτως μεγάλωσε σ' ένα μεσοάστικο περιβάλλον και φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά ακόμα και αν ήταν ο γιος των γκέτο, τι σημασία θα είχε; (ο Στάλιν γιος παπουτσή ήταν και ο Χρουστσόφ αγρότη). Γιατί σημασία δεν έχει η ούτε η καταγωγή, ούτε η οικογένεια, ούτε η μόρφωση, ούτε η θρησκεία, ούτε το χρώμα αυτού που εκλέγεται.

Κάθε καθεστώς είναι ικανό να βρίσκει σύμβολα και εικόνες, για να διαιωνίζει και να προωθεί τις πολιτικές επιλογές του. Είναι αλήθεια τόσο αδέσμευτος ο κ. Ομπάμα και γνήσιος εκφραστής της λαϊκής κυριαρχίας, όταν οι ιδιωτικές χορηγίες για την πολιτική του καμπάνια ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο στην Αμερική; Τόσο άδολα οι επιχειρηματικοί κολοσσοί παρείχαν στον κ. Ομπάμα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ; Ποιο θα είναι άραγε το αντικατάλλαγμα από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρος προς αυτές τις επιχειρήσεις; Η αύξηση των μισθών, η καλύτερευση της κοινωνικής ασφάλειας, μεγαλύτεροι φόροι στις επιχείρησεις....;

Aναμφίβολα, η αποχώρηση των νεοοσυντηρητικών είναι θετική εξέλιξη αλλά ως προς τις προσδοκίες για ριζική αλλαγή σ' εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο μόνο η ιστορία θα δείξει αν θα επαληθευτούν. Γι΄αυτό καλύτερα να κρατάμε μικρό καλάθι και να αποφεύγουμε θριαμβολογίες και εγκώμια με λαϊκιστικό και όχι πολιτικό χαρακτήρα.

υ.γ. δείτε το εύστοχο και κριτικό σχόλιο του Στάθη στον Ναυτίλο της 6-11-2008 :

".... Βεβαίως! Με 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια προεκλογική εκστρατεία, όχι απλός συμβολισμός, αλλά σύμβολο σε πλανητικού επιπέδου σώου γίνεσαι! - γίνεσαι

ο μαγικός λαγός που εν μια νυκτί αποκαθιστά το καλό όνομα μιας Δημοκρατίας, που, επί είκοσι χρόνια, σφάζει - ληστεύει - βιάζει ανθρώπους, δένδρα, ύδατα και αέρα.

Ποιοι υποστήριξαν τον Ομπάμα;

Οι θηριώδεις Εταιρείες. Σύμπας ο συντηρητικός Τύπος. Το ισραηλινό λόμπυ - οι πάντες άπαντες ισχυροί, Δυνατοί και βάλε!

Τον υποστήριξε όμως και ο λαός. Βεβαίως. Οπως υποστήριξε και τον Καίσαρα ή τον Χίτλερ! Είναι Χίτλερ ο Ομπάμα; Οχι - τουλάχιστον όχι ακόμα. Ηταν όμως χιτλερικές οι βόμβες του Κλίντον, οι διαταγές της Ωλμπράιτ, όσο χιτλερική ήταν και η προπαγάνδα του Μπους

αυτός ο σάκκος με τα ψέματα ώστε να νομιμοποιηθούν οι εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Διαφέρουν οι θέσεις του Ομπάμα από τις πράξεις των Ρεπουμπλικανών σε αυτούς τους τομείς; Οχι! Ούτε καν με αποκλίσεις. Η θέση του για αποχώρηση απ' το Ιράκ έχει ήδη αρθεί. Η θέση του για «εξαφάνιση» του Ιράν αν χρειασθεί (όπως και της Χίλαρυ Κλίντον) είναι διακηρυγμένη. Οι δεσμεύσεις του Ομπάμα στις γνωστές θέσεις Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών για όλα τα πρώτης γραμμής θέματα είναι φανερές, γνωστές, δεδομένες. Επείσθη ο λαός να τις εγκρίνει; ναι! με το κερασάκι της «αλλαγής».

Εις ουδέν εμφανίστηκε ριζοσπάστης, επαναστάτης, καινοτόμος, μεταρρυθμιστής ο Ομπάμα. Οι θέσεις του για όλα ήταν προσεκτικά λευκές. Υπήρξε το υπόδειγμα του Μίστερ Τίποτα και δόκτορος Κανένα.

Απλώς με τις γενικόλογες κενολογίες για «αλλαγή» ο Ομπάμα εξέφρασε (ή αιχμαλώτισε) τη λαχτάρα του λαού για βελτίωση των πραγμάτων και ως εκ τούτου υπερψηφίστηκε.

Από το σημείο αυτό έως το να εμφανίζουν ορισμένοι τον Ομπάμα ως ρηξικέλευθο πολιτικό η απόσταση είναι μεγάλη.

Αλλο πράγμα η ανάγκη που νοιώθει ο αμερικανικός λαός για ουσιαστικές αλλαγές (ανάγκη που βλέπει με συμπάθεια όλος ο πλανήτης) κι άλλο να εμφανίζεται ο Ομπάμα ως σταυροφόρος αυτής της ανάγκης. Ο Ομπάμα είναι ένας ακόμα «σταυροφόρος χωρίς σταυρό». Κι όλο αυτό

το πλανητικό σώου περί την εκλογή του ένα ακόμα Αρλεκιν για να ξεχαστούμε όλοι για λίγο."