Περί ευθύνης υπουργών (alias: Το ακαταδίωκτο των υπουργών)

Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, σας παραθέτω ένα σύντομο απόσπασμα από άρθρο του Ι. Βαρβιτσιώτη στο Βήμα σχετικά με την ευθύνη των υπουργών στο ελληνικό δίκαιο. Ο τ. υπουργός στηλιτεύει το ισχύον συνταγματικό (όπως αυτό προέκυψε μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001) και νομοθετικό πλαίσιο (ν.3126/2003) και επικρίνει την κυβερνητική παράταξη, επειδή παρέλειψε να περιλάβει στις αναθεωρητέες διατάξεις και το άρθρο 86 του Συντάγματος, ιδίως όσον αφορά την παραγραφή, τους συμμετόχους, τη δίωξη και τη δυνατότητα ανάκλησής της, καθώς και τη σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου.
Ιδού ένα σύντομο απόσπασμα σχετικά με την παραγραφή :

"Το πλέον όμως σκανδαλώδες είναι το προτελευταίο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρου 86Σ, σύμφωνα με το οποίο «η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της (να συστήσει δηλαδή επιτροπή και να ασκήσει δίωξη) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Με τη διάταξη αυτή η ατιμωρησία καθίσταται σχεδόν βεβαία για τα αδικήματα που τελέστηκαν κατά την τελευταία σύνοδο της προηγούμενης βουλευτικής περιόδου εφόσον το ίδιο κόμμα κερδίσει τις εκλογές. H προθεσμία αυτή είναι προφανές ότι είναι ασφυκτική και οδηγεί στην εξάλειψη του αξιόποινου των πράξεων μέσα σε ελάχιστα χρόνια από την τέλεσή τους.

Αλλά και ο εκδοθείς κατ' επιταγήν του Συντάγματος σχετικός νόμος περί ευθύνης υπουργών (N. 3126/2003) προβλέπει (άρθρο 3) ότι οι αξιόποινες πράξεις των υπουργών (πλημμελήματα, κακουργήματα) παραγράφονται με τη συμπλήρωση 5 ετών από την ημέρα που τελέστηκαν".

Aξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γ. Σανιδάς, σε πρόσφατη εισήγησή του στην Ολομέλεια του ΑΠ (υπόθεση της Δ.Ε.Κ.Α) είχε προτείνει να κηρυχθούν αντισυνταγματικές οι διατάξεις του ν.3126/2003, επειδή ήταν αντίθετες με τη συνταγματική αρχή της ισότητας. Χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ότι (πηγή Ελευθεροτυπία):

«Οταν η παραβίαση των υπηρεσιακών υποχρεώσεων από τους απλούς υπαλλήλους του κράτους στοιχειοθετεί εγκλήματα τα οποία τιμωρούνται με αυστηρότατες ποινές και όταν με ειδικό νόμο (ν. 1608/1950) θεσπίστηκαν αυστηρότατες ποινές για τους καταχραστές του Δημοσίου, εν όψει δε των ποινών ισχύει και μεγαλύτερος χρόνος παραγραφής, θα ήταν παράδοξο και παράλογο να μην υφίσταται όχι μόνον αλώβητος και από απόψεως παραγραφής αλλά και αυξημένη ποινική ευθύνη για τους υπουργούς, όντας άμεσα όργανα του κράτους και φορείς μιας εκ των τριών λειτουργιών.....γιατί ο απλός πολίτης μπορεί και πρέπει να τελεί επί πολλά έτη υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας ποινικής δίκης και δεν μπορεί και δεν πρέπει να τελεί ένας υπουργός;»
Kαι κατέληξε καλώντας την Ολομέλεια να γράψει ιστορία με την απόφασή της!